O conflito da II Guerra Mundial sucede entre 1939 e 1945. Débese a inestabilidade internacional e máis a política agresiva dos estados totalitarios (Alemaña, Italia e Xapón). Fórmanse dous bloques. Por un lado os Aliados ou potencias occidentais, liderados por Reino Unido e Francia e por outro as potencias do Eixe, lideradas por Alemaña e Italia. No transcurso da guerra estes dous bloques ampliáronse. A URSS e Xapón uníronse as potencias occidentais e Xapón uniuse as potencias do Eixe.
Ocorren dúas etapas. A primeira etapa dura dende 1939 ata 1942. Nesta Alemaña lanza a coñecida “guerra lóstrego” baseada en 
ataques masivos realizados por sorpresa. Invaden así a parte occidental de Europa. Pero Reino Unido non se rende e resiste entón ós ataques alemás. Por outra parte, nesta mesma etapa, Xapón bombardea a frota estadounidense atracada na base naval de Peal Harbour. E debido a isto, EEUU entra no conflito.
Na segunda etapa, que dura dende 1942 ata 1945, os Aliados conteñen as potencias do Eixe. Fréanos en diversos lugares e poñen en marcha grandes ofensivas. Tras isto, Hitler suicídase. Queda Xapón loitando no pacífico, pero réndese tras o bombardeo atómico realizados por EEUU en Hiroshima e Nagasaki.
Pois vamos centrándonos neste último bombardeo nomeado, tan coñecido.
EEUU decatouse en 1939 que Alemaña descubrira a fisión nuclear. Os experimentadores alemás tratarían de producir unha reacción que faría unha bomba máis destrutiva que calquera outro explosivo.
Neste mesmo ano, Albert Einstein escribe unha carta, dirixida ó presidente estadounidense, chamado Roosevelt, reclamando a súa atención sobre investigacións realizadas polos científicos E. Fermi e L. Szilard polas que o uranio podería dar lugar a nunha nova fonte de enerxía de utilización militar. Calcula que con el, poderíase chegar a elaborar unha bomba de 2000 megatóns. Ademáis, recoméndase iniciar unha investigación sobre o uso militar da enerxía atómica.
Como anteriormente contamos, en 1941 Xapón bombardea a base naval de Pearl Harbour. Este produce 2000 vítimas mortais. Entón entra EEUU na guerra e o programa atómico require a máxima prioridade.
O programa manterase en secreto co nome de Proxecto Manhattan. Neste traballan miles de enxeñeiros e científicos. Durante dous anos, estes traballaran baixo a dirección de Robert Oppenheimer en dous proxecto de bombas atómicas, unha delas baseada nos uranio e outro no plutonio.
En 1945 Alemaña réndese, como anteriormente dixemos. E queda polo tanto o Pacífico en guerra.
En xullo deste mesmo ano, Robert Oppenheimer pon en marcha un mecanismo que explotou a primeira bomba atómica. A proba coñecida como Trinity explotou unha das tres bombas nucleares do proxecto Manhattan.
Tras a morte de Roosevelt, o 12 de abril de 1945, pasa Harry Truman á dirección do Proxecto Manhattan e de EEUU.
En tres meses EEUU podería dispoñer dunha bomba atómica capaz de destruír unha cidade. Entón a decisión tería que tomala Harry Truman.
Así en marzo de
Na primavera de 1945 os servizos de intelixencia estadounidenses, descifraron as claves usadas polos xaponeses e as interpretacións chegábanlle a Harry Truman. Por elas puido coñecer diversos intentos de Xapón para conseguir unha rendición negociada.
En xullo, Churchill comunícalle a Truman, a aprobación de Gran Bretaña para o uso do bomba. O obxectivo sería unha cidade apta para a guerra.
Logo o presidente Harry Truman proclámalle ó pobo xaponés a rendición total de Xapón. Este quedaría sen as súas conquistas e sen a súa soberanía, ademáis de que os dirixentes militares quedarían condenados. Pero Suzuki (xaponés) négase a esta proposta.
Entón o 3 de agosto, Truman ordena arroxar as bombas atómicas en Hiroshima, Kokura, Niigata ou Nagasaki.
Durante a II Guerra Mundial, a cidade de Hiroshima tiña unha grande importancia militar e industrial. Algúns campamentos militares atopábanse nos arredores, os cales comandaban a defensa da parte sur do país.
Esta cidade era un centro de comunicación, almacenamento e unha área de reunión.
O centro da cidade tiña varios edificios reforzados de cemento. Pero fora do centro, estaba chea de talleres de madeira, e tamén algunhas plantas industriais situadas ás afora
s da cidade.
As casas eran de madeira e con pisos de tella e tamén varias edificacións industriais tiñan armazóns de madeira.
Polo tanto a maioría da cidade non estaba preparada para incendios.
A poboación de Hiroshima era sobre 381.000 persoas antes da guerra. Quedara reducida a 255.000 persoas no momento do ataque.
A cidade de Nagasaki fora un dos portos máis grandes da parte sur de Xapón e tivo grande importancia durante a guerra pola súa grande actividade industrial, incluíndo a produción de artillería, barcos, equipo militar…
A maioría das edificacións eran de tipo antigo (de madeira e de piso de azulexo).
O 6 de agosto prodúcese en Hiroshima a primeira formación de bombardeos.
Aparece sobre o ceo de esta cidade, unha luz rosada acompañada dunha trepidación monstruosa que foi seguida por un vento que varría todo cando atopaba.
As persoas quedan calcinadas por unha ola de un enorme calor. Moitas delas faleceron no acto pero outras tiradas no chan sufrían tras as enormes queimaduras do seu corpo.
Pasados uns minutos masas de xente vivas camiñaban sedentos cara o río, no cal moitos afogaron.
Media hora máis tarde comezou a chover, unha choiva de colo negro que traía o carboncillo condensado de todo material orgánico queimado e o material radioactivo da bola de fume que se levantara. Esta choiva causou moitas vítimas por anemias, convulsións e espasmos.
Creáse entón un caos enorme, un desconcerto e unha ruina totais.
O 92% das edificacións de Hiroshima foron arrasadas.
Todo o que quedaba da cidade era unha cicatriz ardente e cuberta por nubes de fume.
Tras o gran silencio que este suceso causou, moitos médicos, soldados e enfermeiros acudiron alí para axudar a esas persoas.
Naquela época descoñecíase que acercarse a zonas de explosións nucleares xerara cánceres de distintos tipos, xa que a radiación continúa durante meses. Entón moitas desas persoas que acudiron alí para axudar, tamén foron vítimas.
Os estadounidenses para xustificar este feito proclamaron varios argumentos como que Alemaña estaba desenrolando unha bomba atómica que sería usada contra os aliados se estes non adiantaran a usala contra Xapón.
Tamén din que foi como vinganza do ataque que os xaponeses produciran en Pearl Harbour.
Apóianse tamén no argumento de que Xapón non se rendería se non se lanzase unha segunda bomba nuclear en Nagasaki.
Aínda así as vítimas xeradas en Xapón tras o bombardeo atómic
o, foron 100 veces máis que as xeradas en Pearl Harbour (EEUU) tras o bombardeo dos xaponeses.
Os danos producidos tras o bombardeo atómicos foron inenarrables, pero na traxedia perdéronse moitas vidas humanas.
Hiroshima perde 70.000 habitantes, e nos seguintes 5 anos perde outros 70.000 habitantes debido á radiación.
En Nagasaki faleceron tamén 70.000 habitantes e miles máis, anos despois.
EEUU podía tirar a bomba antes e así as mortes serían menos. Pero espera ata máis tarde para coller a poboación en plena xornada de traballo e miles de nenos que circulan cara as escolas.
Ó día seguinte, en EEUU celebraron por todo o alto o lanzamento das bombas atómicas nesas cidade de Xapón e ata os medios de comunicación dan grazas a Deus por tirar esa bomba atómica, porque non se sabe se outra nación a podería haber usado.
E afirman que ese suceso provocou o final da guerra.
As vítimas que sobreviviron dos bombardeos recibiron o nome de hibakusha, que traducido ó español significa “persoa bombardeada”.
No 2009 o goberno xaponés recoñece a Tsutomu Yamaguchi como un dobre hibakusha, xa que sobre os dous bombardeos. O de Hiroshima xa que realiza un viaxe de negocios á cidade no momento que tiran a bomba e logo cando regresa a Nagasaki (a súa cidade natal) sofre o bombardeo atómico que tamén alí ocorre.
E por último como estrutura que quedaron en pé, cabe destacar A Cúpula de la bomba atómica, renomeada tras o bombardeo. Esta permanece en pé, a pesar de estar a
Bibliografía:
Asd: Alba Fernández Folgueira
